STALKEN!?

STALKEN!?

 “Ze zat hele dagen voor mijn huis”

Interview

Jan Siebelink

* Schrijver had zijn eigen “Heleen Mees”. 

* Docente klassieke talen stuurde dagelijks 40 tot 60 sms’jes

Door Laura Schalkwijk

Ede- Begin 2011 ontmoeten ze elkaar voor het eerst, de schrijver en zijn Stalkster. Beiden zijn genodigden op een feestje van priester Antoine Bodar, die de lancering van zijn gloddy viert. Zij benadert hem. Jan Siebelink ziet een keurige dame op zijc afkomen. Ze spreekt bewonderend over zijn werk.. Net zomin als Siebelink in topeconome Heleen Mees een stalkster zou herkenne, ziet hij in deze intelligente vrouw iemand die hem de komende 2 jaar zal achtervolgen. ”Ze vertelde me dat ze klassieke talen doceert op het gymnasium”, zegt Siebelink. ”Een spontane vrouw, enthousiast”. Na die eerste ontmoeting verschijnt de vrouw op lezingen van Siebelink. Niet één  slaat ze er over, blijkt al gauw. Ze volgt hem door het hele land, zit steevast vooraan, knoopt daarna een gesprek met hem aan. Vreemd, denkt Siebelink nog in het begin, ”Ik voelde me niet meteen gestalkt. Ik zag eerder iets treurigs in haar, voelde compassie. Daar hield ik na dertig lezingen wel mee op. Toen werd het wel heel vervelend”.

Diebelink begint zijn stalkers te ontlopen. Na praatsessies slaat hij over, hij glipt weg via achterdeurtjes. ”Medewerkers van mijn uitgever kenden haar inmiddels ook, zij waarschuwden me zelfs van tevoren. Dan hoorde ik dat ze al uren eerder in het dorp was gesignaleerd, waar ik mijn lezing zou geven, ”Al gauw piept zijn mobiele telefoon onophoudelijk. ”Op de een of andere manier heeft ze mijn 06- nummer weten te achterhalen. Ik kreeg veertig, soms wel zestig sms’jes per dag. Vaak muzikale of religieuze teksten, heel soms berichten met een erotische lading.” Soms belt ze hem als hij onderweg is naar weer een lezing”. En ander nummer had gekund, maar ik ben een lankmoedig mens. Ik dacht bovendien dat ik het kon oplossen”.

Na een half jaar breekt een nieuwe fase aan. Siebelinks stalkster duikt op bij zijn  huis. ”Op een ochtend liet ik om zes uur de hond uit, toen ik haar ineens zag zitten in de auto, die ze op de hoek van de straat had geparkeerd. Waarom doe je dit allemaal, vreoeg ik haar. Het was haar ingegeven door God, antwoordde ze dan. Ongelooflijk vond ik het, hele dagen zat ze daar, van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Terwijl haar bezetenheid ver gaat, ontdekte Siebelink als ze het graf van zijn ouders bezoekt en onderhoudt. Het graf neemt een bijzondere plaats in het boek Knielen een bed violen, de bestseller waar de schrijver grote bekendheid mee verwierf.

 Ze was het aan het restaureren, beplanten, vertelde ze me. Toen het graf ernaast werd geruimd probeerde ze zelf dat plekje te bemachtigen voor zichzelf”. Geregeld zegt hij tegen haar dat ze naar huis moet gaan en dat hij met rust gelaten wil worden. ”Ze reageerde dan even teleurgesteld. Maar ze bleef terugkeren, schaamteloos. Ze wist dat ik getrouwd was, ze zat soms zelfs naast mijn vrouw tijdens lezingen. Maar mijn vrouw negeerde ze compleet, zo gefocust was ze op mij. Ik was haar grote liefde.

Alles wat zij voelde, voelde ik ook, daar was ze van obertuigd. Ik kreeg het niet uit haar hoofd gepraat”. Desondanks heeft Siebelink geen aangifte gedaan.

Bedreigd voelden hij en zijn vrouw zich niet. ”Al fliste het wel eens door mijn hoofd dat ze een pistool of een mes zou kunnen aanschaffen en doordraaien”. Een aangifte is nu niet meer aan de orde. Zijn stalkster houdt zich gedeis. ”Ik ben bij toeval haar zoon, een aardige man. Hem heb ik niets verteld over het gedrag van zijn moeder Ik heb bij toeval ontmoet haar zoon, een aardige man. Hem heb ik niets verteld over het gedrag van zijn moeder. Ik heb haar gedreigd dat ik het zou vertellen aan haar kinderen. Dat heeft geholpen. Heel af en toe stuurt ze nog een sms. Die negeer ik”.

De anti climax

Jan Siebelink had zijn Heleen Mees. Voordat ik las het verhaal van Jan Siebelink, las ik eerder het verhaal over Heleen Mees in het DAGBLAD NOORDEN. Vaak doen we op donderdag doen we boodschappen, mijn vrouw en ik bij de Aldis en Poeisz. Vaak pik ik een krantje mee : “DAGBLAD van het NOORDEN!” Zo las ik thuis met stijgende verbazing het artikel over Heleen Mees. Ik herinnerde me haar van een televisieprogramma.

Heleen-Mees (Photo credit: Fantake)

Ze trad op in het programma, waarin we zagen alleen vrouwen, die spraken over het nieuws (Een talkshow, maar ik weet niet meer bij welke omroep). Ik zag een paar keer dat programma, omdat nu vrouwen met elkaar praatten zonder, dat lastige mannen er doorheen kletsten. Er werd blijkbaar nogal geklaagd, dat in het programma van Witteman en Pauw bijna alleen mannen optraden. Mij bleek, dat Heleen kwam overgevlogen uit New York, waar ze als econome werkte. Ik schatte haar op de leeftijd van 40 jaar en ze leek me wel interessant. Tot ik het artikel las in het DAGBLAD van het NOORDEN over Heleen Mees als de stalkster in New York. Ik wist,wie zij was ( van het programma op de TV), dus ik las het artikel met klimmende verbazing. Zij bleek ook te kunnen stalken.Ze deed dat bij een Nederlander, tot wie zij zich voelde aangetrokken. Ze gebruikte de bekende trucjes, waaruit bleek, dat ze een stalkster was, maar blonk zij uit in versturen van een filmpje, waarin ze zich bevredigde. De man aan wie ze deze film verstuurde, bleek ook een Nederlander te zijn op de leeftijd van ongeveer 60. Wat zij wilde, wilde hij (niet?) meer . Als zij toch doorzet, dan spreek je van een stalkster. Welnu het DAGBLAD van het NOORDEN vond het verhaal over Heleen Mees zo interessant, dat ze naarstig zochten naar een beetje verlopen schrijver, die wel in staat in was een verhaal over een stalkster uit zijn duim te zuigen.

Deze schrijver Jan Siebelink zat er klaar voor toen hij in Ede bezoek kreeg uit het noorden van Laura Schalkwijk, werkzaam als (roddel?)journaliste bij DAGBLAD van het NOORDEN. Het verhaal van Jan Siebelink, die de stalkster een geruimd graf naast Siebelinks ouders laat reserveren, is natuurlijk veel sterker dan het verhaal over Heleen Mees.

Mijn verhaal is dus ook de zwakste van de drie, maar maakt des te meer indruk op mij:

HET UITGESTELDE STALKEN

Wat maak ik mee op mijn leeftijd van 69 jaar, gepensioneerd leraar. Ik was indertijd de leider van het dameselftal, dat meedoet met het toernooi van het Westerkwartier. Al jaren was ik als leraar leider van het jongenselftal, maar dat jaar hadden we een stel prima voetbalsters, dus we schreven ons in. Op de derde Pinksterdag  werd het toernooi verspeeld. De dames bleken heel goed te zijn, want ze wonnen alles.

Dat bleek, want ze gingen naar huis met de beker van het Westerkwartier. Ze mochten toen meedoen aan een toernooi van de hele provincie Groningen, daarin zaten ook leerlingen van het atheneum en het gymnasium. De dames van mijn school waren ongeveer 16 of 17 jaar, niet ouder, Nu moesten ze spelen tegen dames tot en met 19 of 20 jaren. In dit toernooi konden ze niet veel winnen. Toch waren ze er trots op, dat ze mee mochten doen. Ook was ik trots op hun.

Toen deze dames de school verlieten, kwam ik ze soms wel eens tegen. Onlangs gebeurde dat ook, toen we boodschappen haalden aan Aldi en Poeszie. Ik liep achter het kruiwagen langs de schappen met mijn vrouw. Zij koos en ik duwde de wagen. Er liepen 2 dames, waarvan ik er één herkende. Zij had gevoetbald in mijn beroemde elftal. Ze groette me wel en fluisterden verder met haar onduidelijke vriendin. Toen, plotseling, maakte ze zich los van het gezelschap en liep naar mij toe en vloog mij om de hals. Vervolgens liep ze terug en sprak tegen de onduidelijke vriendin de woorden:

“Daar heb ik jaren op gewacht. Toen ik het al wilde doen, zei in mij een stem:  Dat moet je niet doen. Je brengt hem dan in de moeilijkheden, omdat jezelf nog niet meerderjarig bent. Maar nu is hij gepensioneerd en ik ben al veel ouder dan toen”. Nu wordt niemand de klos, dus ik heb het toch maar  ééns gedaan”.

Dat noem ik:  ”uitgesteld” stalken.